Mijn naïviteit en de marathon
Iets meer dan een jaar geleden linkte ik naar dit artikel waarin werd betoogd dat met het wereldrecord van Eliud Kipchoge op de marathon, de rek er wel uit was.
Maar dat bleek een nogal naïeve gedachte.
Want afgelopen weekend liep Kipchoge op fenomenale wijze onder de twee uur. (Vreemd genoeg zijn er mensen die deze prestatie niet op waarde schatten. Ja, het was geen echte marathon. Ja, hij had de hele tijd verse hazen. En een auto die de snelheid aangaf. Maar dat doet natuurlijk helemaal niks af aan de menselijke prestatie van twee uur lang zo hard lopen. Alsof dat afhankelijk zou moeten zijn van zelf opgelegde regels die een paar mensen in een congreszaal met elkaar afspreken.)
Dit gaat hem het vertrouwen geven om dit ook in een ‘gewone’ stadsmarathon te gaan doen, zei ik direct tegen Martine. In retrospectief gaf de vorige sub-2 poging in Monza hem waarschijnlijk het vertrouwen om anderhalve minuut van het toenmalige wereldrecord af te halen.
Hij is dezelfde mening toegedaan. Natuurlijk. In mijn naïviteit was ik vergeten dat topsport begint met het najagen van schijnbaar onbereikbare ambities. Als nu al duidelijk is dat het met die onbereikbaarheid wel meevalt, is het geen ambitie meer maar een doel. En als er iets is waar topsporters wel raad mee weten, is het een doel.
Kenenisa Bekele, die in september tot op twee seconden van het officiële wereldrecord kwam, denkt er ongetwijfeld hetzelfde over. Dat wordt een mooie strijd, hopelijk in dezelfde marathon.
